De kookclub: gezelligheid als belangrijkste ingrediënt

Een flinke scheut enthousiaste ouderen, een handjevol lieve vrijwilligers en een snuf
gezelligheid. Voeg deze ingrediënten samen en je hebt de leukste kookclub van Utrecht. Elke
woensdag komt de Oog voor Utrecht kookclub samen. Tussen het snijden, bakken en roeren door
wordt er gekletst. “Ik heb niet zoveel met koken hoor, het is vooral heel gezellig.”

Woensdagmiddag, 12:30 uur. Aan tafel in de keuken van het Antje Drijver Paviljoen treffen we Co en
Jaap. Ze vullen boterhamzakjes met kroepoek. Op het menu vandaag: nasi. De wortel, prei, paprika
en andere groenten die ze hebben gesneden, zijn inmiddels verwerkt in een enorme pan op het
fornuis.

28 porties nasi
“Vandaag maken we een portie of 28. Dat aantal verschilt per week, het hangt er ook vanaf wat we
maken”, vertelt Co (82). Hij knoopt nog een zakje kroepoek dicht en gooit het op tafel. Zelf slaat Co
geen maaltijd van de kookclub over. “Ik ben niet zo moeilijk hoor, ik eet gewoon wat de pot schaft.”
Achter de pannen vinden we vrijwilligers Alma en Catharina.

De kookclub ontstond in coronatijd, legt Alma uit. “Veel ouderen durfden tijdens de lockdown niet naar de winkel. Luc is onze nestor. Hij is zelf ook deelnemer en kreeg samen met andere ouderen het idee om zelf maaltijden te maken voor de ouderen in de wijk. Dat begon heel simpel, met twee elektrische plaatjes waar we op kookten.” Zo breidde de club zich langzaam uit, steeds meer ouderen vonden het leuk om zelf mee te koken. “We hebben speciale tassen om de maaltijden in te vervoeren. En een echte bedrijfsfiets!”

Ontmoeten en persoonlijke aandacht
Hoe er bepaald wordt wat er op het menu staat? “Wij zijn heel democratisch”, lacht Alma. “Tijdens
het inloopuur vraag ik waar mensen zin in hebben. We hebben een speciale whatsappgroep, daarin
kunnen ouderen hun bestelling plaatsen. Dat werkt prima!” Naast de kookclub is Alma bij allerlei
activiteiten van Oog voor Utrecht te vinden. En dat al zeven jaar. Door omstandigheden verloor ze
haar baan als manager. Het werk bij Oog voor Utrecht biedt haar structuur. “Ik zie wat het
ontmoeten en de persoonlijke aandacht doet met ouderen. Het geeft me voldoening.”
De harde kern van de kookclub, zoals Co en Jaap zichzelf betitelen, is er al vanaf het eerste uur bij.
Co: “Ja, wij zijn fan van Oog voor Utrecht, toch Jaap? Ik kom er al een jaar of acht. Het is altijd
gezellig hier. Eenzaamheid, daar weet ik helaas alles van op het ogenblik. Mijn vrouw is overleden,
het is altijd stil als ik thuiskom. Naast de kookclub kom ik ook altijd naar de inloop voor een bakkie
koffie. Het is leuk, je hebt iemand om mee te kletsen.”

Lekker ouwehoeren
Daar is Jaap (79) het mee eens. “Dat hoeven ook niet altijd serieuze gesprekken te zijn. Gewoon
lekker ouwehoeren, daar hou ik wel van. Over voetbal bijvoorbeeld. In het begin dacht ik, wat moet
ik hier? Ik keek een beetje de kat uit de boom, maar dat is ook iets typisch Utrechts denk ik.” Al snel
heeft Jaap door hoe leuk het er is. “Er kwamen steeds meer mensen bij de kookclub. Toos is er
normaal ook bij, maar die kon vandaag niet.”
Even later steekt een ander kookclublid onverwacht haar gezicht om de hoek. Toos! Ze neemt plaats
naast Co. Vanmiddag vertrekt ze met haar man naar hun vaste standplaats op de camping. Toch nog
even één bakkie bij de kookclub. Toos (69): “Ik moest wel, ze kunnen mij eigenlijk niet missen hier”,
ze knipoogt en wijst naar de mannen. “Toen ik met pensioen was, vroeg Noortje: waarom kom je niet een keertje langs? Het is niet dat ik me verveel thuis, maar dit breekt een beetje de week. Met
koken heb ik niet zoveel hoor, het is vooral heel gezellig.”

De Kookclub | Woensdagmiddag | Antje Drijver Paviljoen | 12.00 – 14.00 uur